1 on 1: Hakim, breaker op “De Kemping”

Als je afgelopen voorjaar het programma “De Kemping” op één gevolgd heb, herinner je je vast en zeker Hakim nog. Als kind vluchtte Hakim met zijn familie uit Afghanistan, weg van de Taliban, naar Iran. Vanuit Iran vluchtte hij enkele jaren geleden naar België. Ondanks alle moeilijkheden die hij meemaakte, blijft Hakim positief en immer goedlachs. Hij vertelt ons meer over zijn leven en zijn liefde voor breaking.

Stel jezelf kort eens voor?

Ik ben Hakim. Ik heb gewerkt voor het TV-programma “De Kemping”. Ik ben 31 jaar. Ik ben sinds 5 jaar en een paar maanden in België. Ik kan Nederlands spreken en heb momenteel werk bij Indupol in Arendonk. Ik herstel daar daken van vrachtwagens.

Wanneer kwam dans in je leven?

Ik was 11 à 12 jaar toen ik begon met gymnastiek. Ik moest de hele dag werken en ’s avonds ging ik altijd naar de gymnastiekles. Ik hield van gymnastiek en ik heb een paar jaar gymnastiekles gevolgd. Op een dag kwam er iemand van een andere stad naar onze sporthal en die gaf breakinglessen. Ik ben dan 2-3 keer gaan kijken en ik vond dat echt mooi. Een volgende keer zei die jongen tegen mij: “Ik kan je het leren”. Dan heb ik zo veel van die jongen geleerd. Hij was een soldaat uit een andere stad en hij werd 2 jaar in onze stad, Yazd, gestationeerd. Tijdens die twee jaar gaf hij regelmatig training bij ons.

Ik deed toen acrogym, breaking, parcours en taekwondo. Echt vanalles. Ik was zo graag bezig. Ik ben dan meer breaking gaan volgen en ben gestopt met gymnastiek. Gymnastiek werd moeilijk om te doen: als je een paar maanden stopt, is er iemand anders die beter is dan jij. Ik was de eerste jongen in Yazd die breaking deed. Ik ging dan samen met een vriend lessen volgen. Hij was ook heel goed in breaking. We hebben zo een paar jaar samen les gevolgd.

Hoe was het voor jou in Iran?

Ik ben afkomstig uit Afghanistan, maar ik ben naar Iran gevlucht toen ik 7-8 jaar was. Wij moesten vertrekken naar Iran (nvdr: weg van de Taliban in Afghanistan). In Iran is het echt heel moeilijk voor vluchtelingen: je moet hard werken en je mag als Afghaan niets. Het was een hard leven. Ik ben bijvoorbeeld een paar jaar naar school gegaan, maar ik kon niet verder studeren. Dat mocht niet. Wil je een simkaart voor je gsm registreren op je identiteitskaart? Dat mag niet. Ik kan niet motorrijden, want dat mocht niet.

En mag dansen?

Dansen mag wel, maar ik mocht geen dansles volgen onder mijn eigen naam, want ik ben Afghaan. Ze vragen dan een identiteitskaart en Afghanen krijgen die niet. Dus ik ben dan aan iemand anders gaan vragen of ik alsjeblieft les mocht volgen onder zijn naam. En als er dan iemand kwam controleren, dan moest ik zeggen: “Dit is mijn identiteitskaart”. Wanneer wij naar een andere stad gingen, moest ik ook de identiteitskaart van iemand anders nemen. Met de “oranje kaart” die ik als Afghaan had, mocht dat niet. En als de politie je kwam controleren en je had je kaart niet bij, dan werden ze kwaad en sloegen ze je. Ik ben zo vaak geslagen geweest, veel te vaak.

Hoe ben je in België terechtgekomen?

Toen ik in Iran woonde, zei mijn beste vriend, die ook uit Afghanistan kwam en veel familie had in Duitsland, Canada en Amerika: “Hakim, Iran is voor jou niet goed. Jij moet proberen naar Europa te gaan. Daar kun je beter leven. Je kan daar alles: les volgen, autorijden, een identiteitskaart krijgen,… In Iran ben jij niets.” Ik zei dan dat dat moeilijk was, maar hij zei dat hij mij kon helpen. “Je moet eerst werken en geld sparen en dan kan ik je helpen”, zei hij.

Overdag werkte ik voor mijn familie, om hun geld te kunnen geven zodat ze eten konden kopen. ’s Avonds deed ik dan extra uren om zelf te kunnen sparen. Ik heb 1,5 jaar gespaard. Daarna heeft die jongen naar iemand gebeld en gezegd: “Ik heb een vriend die naar Europa wil komen”. Het kostte € 6000 om tot in Europa te geraken. Van Iran naar Turkije en dan via Servië, Hongarije,… tot in Duitsland. Ik heb € 6000 gegeven en ben zo tot in Duitsland gekomen. In Duitsland wachtte ik op een jongen die ik kende uit Iran. Die was al eerder naar België vertrokken en woont nu in Antwerpen. We zijn altijd contact blijven houden. Hij zou mij van Duitsland naar België brengen. We gingen samen met de trein naar Antwerpen. Dan heb ik een paar dagen bij die jongen verbleven.

Daarna heb ik mijn naam opgegeven en dan moest ik naar een opvangcentrum in Leopoldsburg. Ik ben dan 9 maanden in dat opvangcentrum gebleven. Daar waren veel mensen. Soms kon je werken, af en toe kwam er ook iemand bekend langs. De koning is zo eens op bezoek geweest. Na 9 maanden heb ik een positief antwoord gekregen (nvdr: op de aanvraag van een verblijfsvergunning), en dan ben ik naar Mol vertrokken. Daar heb ik een huis gevonden en daar woon ik nu nog.

En ben je alleen naar hier gekomen?

Ja, mijn familie woont nog in Iran. Ik heb nog 4 broers en een mama in Iran. Mijn papa is overleden.

Wat betekent dans voor jou?

Gezond zijn en mijn familie. Hoe moet ik het zeggen? Ik hou van breaking. Soms was het een beetje moeilijker, omdat ik alleen was. Het laatste 1,5 jaar is het veel beter. Toen ik in het opvangcentrum verbleef, had ik het heel moeilijk, maar er waren veel mensen. Er waren elke dag mensen die kwamen kijken, ik kon training geven aan andere mensen. Dat maakte me heel blij.

Toen ik dan een positieve reactie kreeg en naar Mol verhuisde, had ik het de eerste twee jaar heel moeilijk. Ik was altijd alleen, ik had veel stress, verdriet, mijn familie was niet hier. Ik wilde gaan trainen, maar ik had veel stress, dus ik kon niet goed trainen. Maar stap voor stap is het beter beginnen gaan. Nu, als ik buiten kom, dan voelt het alsof ik bij familie ben. Ik ken meer mensen, ik spreek beter Nederlands,… Ja, wat betekent breaking? Breaking is mijn leven, dat kan ik wel zeggen.

En hoe vaak doe je aan breaking?

Door corona heb ik bijna niets gedaan. Vóór corona ging ik wel trainen, soms ging ik naar Antwerpen om te trainen. Soms moest ik €10 geven om een uurtje te trainen, en dat was wel moeilijk omdat ik soms wel en soms geen werk had. Soms trainde ik ook buiten. In Leopoldsburg heb ik ook een paar maanden les gevolgd in de sporthal van Leopoldsburg. Daarna heb ik daar dan ook les gegeven in breaking. Dat was heel mooi.

Toen ik naar Mol verhuisd was, was er daar iemand uit Iran met een Belgische vrouw en zij hebben mij ook geholpen. Zij zeiden: “de school van Balen is goed om breaking aan de kinderen te leren”. Daar heb ik dan voor een paar weken training gegeven aan kinderen. Dat vond ik leuk. Als ik zelf ga trainen en er komen mensen kijken of meetrainen, dat vind ik ook leuk. Daar krijg ik energie van!

Hoe was het voor jou om deel te nemen aan het TV-programma “De Kemping”?

Dat was heel goed. Ik heb heel veel energie gekregen van het programma! Ik wist echt niet dat de mensen hier in België mij zo hard respecteerden! Ik ben een buitenlander, ik ben nog geen 6 jaar in België en toch respecteren heel veel mensen mij. Ze hebben echt mooie reacties gestuurd. Dat maakte mij echt blij.

Daarnet was ik buiten en er kwamen een paar jongens vragen of ik had deelgenomen aan “De Kemping” en ik zei: “ja, ik ben Hakim”, en ze vroegen meteen of ze een foto mochten. Ik ben zo blij dat de mensen hier mij respecteren, dat het niet uitmaakt of ik Afghaan ben of Belg. Ze sturen dan: “Je hebt je best gedaan, je kan hier beter leven, je kan alles doen in België. Als je hulp nodig hebt, dan willen we jou helpen.” Dat maakt me echt blij.

Wat zijn jouw toekomstplannen?

Mijn plan is om een grote zaal te hebben om les te geven in breaking en op veel plaatsen les te kunnen volgen, in verschillende steden. Dat is voor mij moeilijk om alleen te doen; ik heb nog hulp nodig van de mensen.

Wat zijn jouw dromen?

Ik heb een droom om zelf een grote zaal voor breaking te hebben en een groot huis en een kleine familie. Ik zou dan verschillende danszalen willen, bijvoorbeeld in Mol, Retie of Oud-Turnhout. In mijn droom heb ik ook goed werk. Bijvoorbeeld iets waarbij ik mensen kan helpen die het nodig hebben, zoals oudere mensen. Ik wil mensen echt helpen, want als ik iemand help, word ik daar echt blij van.

Ik heb zo veel hulp gekregen van de mensen. Ik was niets en zo veel mensen hebben me geholpen en nu ben ik “bekend”. Dus als ik nu iemand anders kan helpen, dan wordt die ook blij. Ik ben nu oké, ik kan leven, en dan kan ik andere mensen helpen. Ik heb zo veel gekregen, zo veel geleerd in België. In Iran moet je gewoon werken en eten, meer niet. Je kan niet bekend worden of beter leven hebben; dat is heel moeilijk daar. Er mag niets.

Ik zou ook echt willen dat mijn familie naar hier komt, maar dat kan niet; zij kunnen dat niet. Maar mijn mama is blij voor mij. Mijn mama zegt: “Hakim, probeer daar een goed leven op te bouwen voor de toekomst. Niet denken aan mij; ik ben blij voor jou.” Misschien kan mijn familie ooit eens op bezoek komen hier. Maar ik ben nu ook graag alleen in België, wat de eerste dagen, weken, maanden, jaren wel moeilijk was. Vanaf het 3e jaar ging het elke dag beter en beter met mij. Nu ben ik echt blij.